De voorbereiding
De voorbereiding voor de marathon ben ik half mei al gestart.
Aan de hand van een zelf opgesteld en uitgebalanceerd (met de nodige rust) schema was het idee dat vriend en loopmaat Paul en ik ons in 5 en halve maand zouden klaarstomen voor de marathon. Dat ging dat bij mij prima tot eind juli. Begin augustus kwam een tot dan toe sluimerende hamstringblessure op een niveau dat mij deed besluiten een kleine 4 weken niet te lopen.
Na vervolgens een kort herstel van een ongelukkige val tijdens een wielren wedstrijdje op Sloten, heb ik veel aan cross- en krachttraining gedaan om fit te blijven en sterker te worden. Dat is ook mijn grootste les uit deze marathon (voorbereiding), loop specifieke kracht training is essentieel om blessures te voorkomen (en ervan te herstellen).
Vervolgens ben ik vanaf begin september erg snel gaan opbouwen van een testloopje van 4km naar mijn enige 30km half oktober.
Dat ging met de nodige ups & downs. De halve marathon van Haarlem ging boven verwachting goed, de 24 en 30km duurloop vielen tegen en riepen twijfel op of ik er echt klaar voor was.
Het belangrijkste was echter de constatering dat de blessure voldoende was hersteld om de marathon te kunnen lopen!
De ochtend van de marathon
De dag van de marathon zelf startte om half 5 in de ochtend.
Ik voelde me sterk, dat gevoel kwam in de laatste week van de ‘taper periode’ al steeds vaker naar voren en op de ochtend van de marathon bereikte het de gewenste piek.
Om 05.30 vertrok de bus van Paul en mij vanaf de NY public library, echt mid town New York.
Fijn dat Paul dezelfde bus had kunnen bemachtigen, mooi om de ervaring samen te beleven.
We werden op goed georganiseerde wijze en met de nodige gelukwensen door een met hekwerk afgezet parcours van anderhalve kilometer gedreven als vee om vervolgens snel de bus in te kunnen instappen. Prima geregeld.
Na een lange maar relaxte rit, waarin het eten van zoveel mogelijk koolhydraten centraal stond, kwamen we rond 06.45 aan in de wijk van waaruit de marathon start. Staten Island.
Rond 07.00u hadden we op de startweide een mooi plekje gevonden om de tijd de doden tot de start van de marathon, ongeveer 09.50u.
Het eerste uur was extreem saai en langdurig, waarbij, ondanks de aangename temperatuur (graad of 12) voor de tijd van het jaar, het lijf toch wat frisser en stijver werd. Daarna leek de tijd sneller te gaan, waarschijnlijk door het gevoel nu echt bijna te gaan starten en het feit dat de startvakken een uur voor onze loopstart open gingen.
Een half uur voor het startschot sta je al op de brug, de Verrazano bridge. Daar bewonderden we de inlopende elite renners, schreeuwde ik nog wat aanmoedigingen richting Michel Butter (die hij nooit kon horen) en luisterden we in stilte naar het door een ‘The Voice’ kandidate, van Staten Island afkomstig, sterk gezongen volkslied dat met de laatste woorden werd ondersteund door een aantal laag overvliegende helikopters. Erg indrukwekkend en een kippenvel moment.
BOEM!
Het kenmerkende schot, afgevuurd vanuit een kanon, dat de race opent. Gelijk schalt ook het ‘New York, New York’ van Sinatra door de speakers. Een emotioneel moment voor mij, nu begint het echt!
De marathon
Na enkele minuten kwamen wij over de startstreep en begon de marathon met het beklimmen van eerder genoemde Verrezano bridge. Mijn hartslag piekte al snel boven de 160 terwijl het tempo bewust erg laag lag. Mijn garmin fenix 3 kent de feature ‘prestatieconditie’ die aangeeft hoe je prestatieniveau ligt ten opzichte van het gemiddelde. Dat zit eigenlijk altijd tussen de -3 en +4. Vandaag op -7.
Even schrikken, maar verder niet druk om gemaakt en na 2 kilometer herstelde de hartslag naar waarden die voor mij in de laatste maanden normaal waren geworden.
Na de brug loop je Brooklyn in. Een mooie brede asfaltweg die kilometers rechtdoor loopt. Wel met de nodige hoogteverschillen. Het publiek is hier al uitzinnig en staat rijen dik langs de kant. Behalve in de Joodse wijk, daar is het rustig. Mijn tempo lag hier veelal tussen de 5 minuten en 5 minuten en 15s per kilometer. Je loopt de eerste halve marathon volledig door Brooklyn. Daarna volgen de verschillende wijken sneller achter elkaar en voor mijn gevoel ging daarmee deel twee van de marathon sneller voorbij dan het eerste. Ook omdat we in deel twee veel meer punten hadden om naar uit te kijken.
Halverwege
Allereerst passeer je het halve marathon punt op de Pulaski bridge en ren je na de brug Queens in.
Daar loop je een paar kilometer, hier is het bijna net zo druk als in Brooklyn, misschien iets meer een kantoorwijk gevoel dan het woonwijk gevoel in de eerdere kilometers. Op kilometer 23 ben ik gaan plassen. Het drong al enige tijd aan, maar eigenlijk wil je niet stoppen. Toch gedaan. Ondanks dat alle dixies bezet waren, ik even moest wachten en bij elkaar zeker een minuut heb verloren, was dit een uitermate goede beslissing. Ik rende vrijer en kon ook weer goed doordrinken bij de volgende water / Gatorade posten. Een deel van de tijd heb ik direct al ingehaald door het restant van kilometer 23 sneller te lopen en de rest ongetwijfeld in de volgende 19 kilometer, omdat je van een last bent verlost.
Vervolgens dient de Queensboro bridge zich aan. Dit wordt in veel marathon verslagen beschreven als het zwaarste onderdeel van de marathon. Hij gaat lang omhoog en alleen de stappen van je medelopers verstoren de stilte, hier mag namelijk geen publiek staan. Ik heb uit voorzorg het tempo iets laten zakken, maar heb het geen moment als echt lastig ervaren. Even wat anders, dat wel, maar prettig anders.
Wanneer je deze brug afloopt dient Manhatten zich aan, een kakofonie van geluid, zodra je het einde van de brug nadert. Eerlijk gezegd minder geluid dan ik had verwacht op basis van ervaringen van anderen, die ik had gelezen. De kilometers na deze brug vond ik het geluidsniveau nog wel hoger. Het publiek staat hier echt 4 rijen dik. Het parcours glooit, maar je wordt gedragen door de massa’s aan toeschouwers.
Melanie’s feestje
Het volgende grote punt om naar uit te kijken, was mijn vriendin. Melanie stond samen met Liesbeth (vrouw van Paul), nog meer geluid te maken dan de gemiddelde al behoorlijk doorgeslagen Amerikaan ;-). Rond kilometer 29 stonden zij, ter hoogte van 96th street op first Avenue. Een kus en een donut gehad en snel vol goede moed weer door. Ik hoorde dat Paul hier al 6 minuten op mij voor lag, die was echt bezig met een toprace.
Niet veel later ren je via brug vier (Willis Avenue Bridge) The Bronx in, om na een klein aantal kilometers over brug 5 (Madison Avenue Bridge), de laatste brug, The Bronx weer te verlaten en opnieuw Manhatten binnen te stappen.
Deze kilometers probeerde ik al wat te versnellen, want voelde me, vooral mentaal, nog steeds erg goed. Het tempo nam echter nog niet heel substantieel toe. Pas na wederom Melanie te hebben gezien (die was met Liesbeth binnendoor doorgestoken van first naar fifth Avenue), met nog een kilometer of 5 voor de boeg en na een paar slokken cola, lukte het om serieus aan het eindschot te beginnen. Op dit punt was ik slechts een seconde of 7 ingelopen op Paul, hij zou wel veel verval moeten hebben, zou ik hem nog kunnen inhalen.
Elke kilometer ging sneller en bijna makkelijker vanaf dat moment. Central Park en de heuvels daar, de vorige dag nog verkend in de ‘Abbott Dash to the Finish Line 5k’ run, vormden geen belemmering om het tempo in de laatste 2 kilometer op te voeren tot zelfs onder de 4 en halve minuut per kilometer.
Finish
Bij de finish had ik echt het gevoel ‘Yes, I nailed this one’. Ik voelde me nog relatief goed en fris.
Paul bleek in een schitterende tijd van 3.31 een krappe 5 minuten voor mij gefinished, die heeft dus ook sterk kunnen doorlopen.
Behalve het ‘yes, dit is gelukt in een knappe tijd’, had ik niet veel emoties bij de finish, zoals ik die bij de start wel had. Emoties, die ik eerder ook heb gehad in bv mijn eerste Berlijn halve marathon finish of na mijn eerste Iron Man 70.3 (Aix en Provence 2015). Misschien omdat ik nu minder diep heb moeten gegaan.
Ik heb een heerlijke race gelopen, een negatieve split en een tijd die ik zeker vanaf augustus, na de hamstring blessure, niet echt meer voor mogelijk had gehouden. Misschien een tikje te behoudend gestart, maar gezien de niet vlekkeloze voorbereiding was dat het meest logisch en verstandig.
Just do it!
Een schitterende ervaring, een aanrader voor iedereen. Een geweldige manier om alle wijken van NY te zien. Ben je een fervent loper en heb je de kans ….. Loop de NY marathon. Die vergeet je nooit meer. It will move you .
